به نقل ازصدانیوز ،عضو هیئت علمی دانشگاه مازندران گفت: با گذشت بیش از ۵۰ سال از طرح انتقال آب در دنیا و کسب تجربه از چنین طرح هایی نشان می‌دهد که چنین پروژه‌هایی بسیار پرهزینه و یکی از گران‌ترین شیوه‌های مقابله با کم آبی است. محمود شارع‌پور در گفت‌وگو با ایسنا با اشاره به این‌که طرح […]
به نقل ازصدانیوز ،عضو هیئت علمی دانشگاه مازندران گفت: با گذشت بیش از ۵۰ سال از طرح انتقال آب در دنیا و کسب تجربه از چنین طرح هایی نشان می‌دهد که چنین پروژه‌هایی بسیار پرهزینه و یکی از گران‌ترین شیوه‌های مقابله با کم آبی است.
محمود شارع‌پور در گفت‌وگو با ایسنا با اشاره به این‌که طرح انتقال آب موضوع جدیدی نیست، وجود هزینه‌های سنگین اجتماعی و زیست محیطی را علاوه بر هزینه‌های اقتصادی، از تبعات طرح انتقال آب دانست و افزود: پیامدهای اقتصادی، اجتماعی، زیست محیطی هم برای منطقه انتقال دهنده آب و هم دریافت کننده بسیار سنگین و روشی ناپایدار است که در بلندمدت نه تنها کمکی به مقصد نخواهد کرد بلکه اوضاع آب به مراتب پیچیده‌تر می‌شود.
عضو هیئت علمی دانشگاه مازندران افزود: معمولا پروژه‌ها با عنوان سرمایه‌گذار خصوصی وارد فاز عملیاتی آن می‌شود که در واقع پس از گذشت مدتی از آغاز پروژه، بار مالی آن به دوش دولت خواهد افتاد و در آینده‌ای نه چندان دور هزینه‌ها در ردیف اعتباری دولت دیده شده و از خزانه، خارج و مطمئنا مردم متحمل این بار مالی می شوند.
شارع پور، رشد لجام گسیخته دریافت کننده انتقال آب را از دیگر تبعات این انتقال دانست و گفت: انتقال آب باعث آسیب فراوان در بخش کشاورزی، رشد جمعیت، توسعه شهری و اقتصاد منطقه دریافت کننده می‌شود و باعث جلوگیری از توسعه درون‌زا خواهد شد.
شارع‌پور با بیان این‌که تجربه در دنیا ثابت کرد که این نوع طرح‌ها در کشورهای درحال توسعه که شرایط سازمانی و نهادی برای اجرا و مدیریت انتقال آب را به صورت کامل ندارند، می‌تواند بستری برای فسادهای مالی ایجاد کند، تصریح کرد: پیش از طرح‌های انتقال آب باید به راه حل‌های مربوط به مدیریت تقاضا اندیشید. باید به دنبال راه حلی که مستلزم هزینه مالی و پیامدهای اجتناب ناپذیر زیست محیطی نباشد، باشیم.
شارع‌پور با بیان این‌که بر اساس اطلاع دقیق صورت گرفته در سمنان با وجود کمبود آب هنوز هدر رفت‌های بسیاری در آب وجود دارد، اظهار کرد: در بسیاری از کشورها بیش از ۱۵ مرتبه بازچرخانی آب انجام می‌شود، لذا برای جلوگیری از هدر رفت آب می‌توان بازیافت آن و به حداقل رساندن استفاده از آب را پیشنهاد داد.
عضو هیات علمی دانشگاه مازندران بیان کرد: در قسمت های مدیریت اراضی، سیاست کاهش مهاجرپذیری و توسعه صنعتی که هر کدام در مبحث جداگانه تاثیر به سزایی در جلوگیری و کاهش مصرف آب دارد هیچ توجه و اقدامی صورت نگرفته و به جای توجه به مسائل و راه حل های ساده به گزینه پر هزینه انتقال آب روی آورده شده است.
وی یادآور شد: ابتدا باید روش‌های مدیریت تقاضای آب را بررسی کرد و در صورت عدم جوابدهی، می‌توان راه حل‌های مربوط به مدیریت عرضه آب مانند آب مجازی و مدیریت آب باران، احیای ساختارهای سنتی مدیریت مانند قنات‌ها را انجام داد، در نهایت اگر باز هم این استان دچار چالش آبی بود از انتقال آب آن هم از یک مبدا مناسب‌تر بهره‌گیری شود.
