قرآن کریم از حضرت عیسی مسیح(ع) با عظمت یاد کرده و با عناوین بلندی همچون «کلمة الله» و «روح الله» از وی نام می‌برد. آن حضرت یکی از پیامبران اولوالعزم است که ولادتش با معجزات بزرگی همراه بود و تعالیمش مروج صلح و دوستی و بخشش و دیگرخواهی در فضای اصالت منافع و زراندوزی کاهنان بود.
به گزارش نباءخبر،قرآن کریم از حضرت عیسی مسیح(ع) با عظمت یاد کرده و با عناوین بلندی همچون «کلمة الله» و «روح الله» از وی نام می‌برد. آن حضرت یکی از پیامبران اولوالعزم است که ولادتش با معجزات بزرگی همراه بود و تعالیمش مروج صلح و دوستی و بخشش و دیگرخواهی در فضای اصالت منافع و زراندوزی کاهنان بود. آن حضرت در شرایطی پا به عرصه وجود نهاد که خودخواهی و آز و ظلم انسانیت انسان را مقهورخود ساخته و نفخه الهی از سنگینی مصایب آن فرصتی برای تجلی و ظهور نمی‌یافت. مهم‌ترین ویژگی حضرت عیسی مسیح(ع) که قرآن کریم برآن تکیه دارد، بندگی خداوند و مأموریت آن حضرت برای ابلاغ پیام توحید و یگانه پرستی است.
طبق محاسبات «دیونیوس اگزیگوس» تقویم نویس عهد باستان، – 25 دسامبر- زادروز حضرت عیسی مسیح(ع) است که در ناصره فلسطین چشم به‌جهان گشود. پیامبری که مبشر صلح بود و آیین مسیحیت حول محورشخصیت الهی وی سامان یافته است.
حضرت عیسی مسیح(ع) یکی از پنج پیامبر بزرگ الهی است که رسالتش بشریت را دربرگرفته و واضع یکی از سه دین فراگیر آسمانی است. آیین حضرت مسیح(ع) با مدد گرفتن از عشق و صلح، قلب انسان‌ها را مخاطب قرار داده و دوران بلوغ بشریت را رقم زد. این پیامبر بزرگ الهی همچون سایر انبیا مأموریت داشت تا مردمان را دعوت به یکتاپرستی و توحید نماید. با این قرینه انجیل در اصل همچون تورات و قرآن همان کلام خداوند است که در مسیری موازی برای تأمین سعادت بشر نازل شده و وظایف بشریت را مبنی بر زندگی سعادتمند معین می‌نماید. همچنین آیین حضرت مسیح(ع) در مدار تعالیم الهی بوده و راهی به سوی سعادت بشرمی گشاید و مبتنی برشالوده‌ای زیستنی است که نجات بشریت را بشارت می‌دهد. آن دلی که راه صداقت مؤمنانه را بپیماید از فیض ربانی او (ع) برخوردار و سرنوشتی روشن و رفیع خواهد یافت. زیرا آیین مسیح(ع) بشریت را به بشارت تازه‌ای سیر داده و انسان را با اسرارتوحید آشنا می‌سازد. درصورت کاربست تعالیم آیین مسیح(ع) انسان قادر خواهد شد، فعالیت سودمندی را در راه صلاح و صواب به‌کار گرفته و عافیت و سعادت یابد. براین مبنا تعالیم مسیح(ع) آیینی است برای دعوت به سوی خدا و معاد که در عالی‌ترین درجه رفعت و منتهای کمال خود دعوت به توحید و منزه از هر پیرایه‌ای است. از این‌رو تعالیم این پیامبر بزرگ را بایست در اعداد ارزش‌های توحیدی که ابراهیم آورد برشمرد. آیینی که مظهرمشیت الهی است.
قرآن کریم از حضرت عیسی مسیح(ع) با عظمت یاد کرده و با عناوین بلندی همچون «کلمة الله» و «روح الله» از وی نام می‌برد. آن حضرت یکی از پیامبران اولوالعزم است که ولادتش با معجزات بزرگی همراه بود و تعالیمش مروج صلح و دوستی و بخشش و دیگرخواهی در فضای اصالت منافع و زراندوزی کاهنان بود. آن حضرت در شرایطی پا به عرصه وجود نهاد که خودخواهی و آز و ظلم انسانیت انسان را مقهورخود ساخته و نفخه الهی از سنگینی مصایب آن فرصتی برای تجلی و ظهور نمی‌یافت. مهم‌ترین ویژگی حضرت عیسی مسیح(ع) که قرآن کریم برآن تکیه دارد، بندگی خداوند و مأموریت آن حضرت برای ابلاغ پیام توحید و یگانه پرستی است. از این‌رو کلام وحی از او با تعابیری همچون اصطفاء(آل عمران/49) و اجتباء و از جمله صالحان (انعام/85-87) نام می‌برد.همچنین خداى تعالى او را مسیح نام نهاده و حضرتش را وجیه و آبرومند در دنیا و آخرت، نیکوکار، زکی، مهذب، مبارک و اعمالش را گواهی برتوحید و شایسته پیروی وامامت برشمرده است. آن حضرت از زمره کسانى است که خداى تعالى به ایشان سلام کرده و قرآن کریم در آیات بسیاری از حضرتش با عنوان حکیم یاد نموده است.
حضرت عیسی(ع) خود نیز میفرمود: «من با حکمت به سوی شما فرستاده شده‌ام، تا آنچه را مورد اختلاف شماست برایتان بیان کنم.» و نیز میفرمود: «ای بنی اسرائیل من فرستاده خدا به سوی شمایم، در حالی که تورات را که کتاب آسمانی قبل از من بوده تصدیق می‌کنم و شما را به پیامبر خاتم بشارت می‌دهم.»
آن حضرت، بنی اسرائیل را به توحید و الزامات آن دعوت نمود و از میان کسانی که به وی ایمان آورده بودند چند نفر «حواری» را برگزید تا او را در راه خدا یاری دهند.
نخستین جشن میلاد حضرت مسیح(ع) – کریسمس – در سال 337 میلادی برگزار شد و پس از آن به‌صورت یک مراسم رسمی و هرساله درآمده و مهم‌ترین عید مذهبی مسیحیان است.
ابن شُعبه حَرّانی محدث شیعی قرن چهارم هجری قمری در کتاب نفیس تُحَفُ العُقول فصلی را به اندرزهای حضرت مسیح(ع) به نقل از امام صادق(ع) اختصاص داده که مفاهیم ارزشمندی دربردارد و هر فراز آن دریایی از مضامین انسان‌ساز را در درون خود جای داده است. از جمله آنهاست: خوشا بر مهرورزان به یکدیگر، هم آنان که به روز رستاخیز رحمت شوند. خوشا بر سازش‌دهندگان میان مردم، هم آنان که به روز رستاخیز مقربانند. خوشا بر پاکدلان، آنان که به روز رستاخیز خدا را دیدار کنند. خوشا بر فروتنان در دنیا، آنان که به‌روز رستاخیز سریرهاى پادشاهى را به میراث برند. خوشا بر بینوایان که آنان راست ملکوت آسمان، خوشا بر اندوهگنان، آنان که شاد مى‌‌شوند.
