روایت الجزیره از زندان‌های سوریه

به گزارش نبأخبر،الجزیره گزارش داد: مخالفان مسلح در یورشی برق‌آسا برای تصرف سوریه توانستند هزاران نفر را از شبکه‌ای از زندان‌های مخوف که نماد رژیم سرکوبگر اسد بود و سرانجام ساقط شد، رها سازند.

خبرگزاری «الجزیره» در گزارشی به ارزیابی خود از وضعیت زندان‌های آزادشده سوریه پس از سقوط بشار الاسد پرداخته است (شفقنا مستقلا نمی‌تواند جزء به جزء گزارش را صحت سنجی کند و داوری درباره آن را به عهده مخاطبان محترم می‌گذارد).

مخالفان مسلح در یورشی برق‌آسا برای تصرف سوریه توانستند هزاران نفر را از شبکه‌ای از زندان‌های مخوف که نماد رژیم سرکوبگر اسد بود و سرانجام ساقط شد، رها سازند.

این نظامیان از شمال به قلب سوریه یورش بردند و ابتدا حلب را فتح کردند، سپس حماة و حمص و در نهایت دمشق را از چنگ رژیم بیرون کشیدند.

آنها در مسیر خود، در‌های زندان‌های مرکزی را گشودند و به اسیران نحیف و گیج و مبهوتی که از ظلمت زندان به در می‌آمدند، اطمینان دادند که دیگر در امانند.

به آنان مژده دادند که رژیم بشار اسد در حال سقوط است، یا که سقوط کرده است، و جهانیان را با وضعیت اسفناکی که هزاران نفر سال‌های متمادی گرفتارش بودند، رو در رو کردند.

این کار همچنان ادامه دارد و نیرو‌های مسلح و امدادگران بی‌وقفه در تلاش‌اند که زندانیان باقی‌مانده را بیابند، سلول‌های پنهان را بگشایند و حتی مکان زندان‌های مخفی را کشف کنند.

تلاش‌هایشان کورسوی امیدی برای خانواده‌های بی‌شمار سوری است که عزیزانشان در دل سیاه‌چال‌ها و اردوگاه‌های مرگی که به نام زندان شناخته می‌شود، «ناپدید» شده‌اند.

در سوریه چه تعداد زندان وجود داشت؟

به گزارش سازمان ملل متحد، بیش از صد بازداشتگاه و تعداد نامعلومی زندان مخفی.

دو مورد از مخوف‌ترین این زندان‌ها، تدمر و صیدنایا بودند.

تدمر در بیابان اطراف شهر باستانی تدمر (پالمیرا) و صیدنایا در حومه دمشق قرار داشت.

وضعیت زندان‌های سوریه چگونه بود؟

هولناک. فراتر از تصور.

آنطور که الجزیره گزارش کرده است، سال ۲۰۱۴، فردی از داخل رژیم اسد با نام مستعار «سزار» از سوریه گریخت. او با خود ده‌ها هزار تصویر از پیکر‌های مثله شده‌ی زندانیانی که در زندان‌های سوریه به قتل رسیده یا زیر شکنجه جان داده بودند، به همراه داشت.

سزار حدود ۵۳ هزار پرونده را به دست فعالان و سازمان‌های حقوق بشری سوری و بین‌المللی رساند.

سازمان دیده‌بان حقوق بشر با بررسی این تصاویر به این نتیجه رسید که دست‌کم ۶ هزار نفر در زندان‌های دولت سوریه جان باخته‌اند.

عفو بین‌الملل نیز در سال ۲۰۱۷، پس از کشف اعدام هزاران نفر در زندان صیدنایا، آن را «سلاخ‌خانه‌ی انسان‌ها» نامید.

آنها را یا به دار می‌آویختند و به صورت دسته‌جمعی اعدام می‌کردند، یا با شکنجه‌های وحشیانه، از جمله محرومیت از غذا، آب و دارو، به کام مرگ می‌فرستادند.

سپس مقامات سوری، پیکر‌های بی‌جان آنان را در گور‌های دسته‌جمعی می‌انداختند.

عفو بین‌الملل این کشتار‌ها را جنایت علیه بشریت خواند.

چه تعداد انسان در این زندان‌ها زجر کشیدند؟

آن‌گونه که الجزیره مدعی شده است، از مارس ۲۰۱۱ تا آگوست ۲۰۲۴، حدود ۱۵۰ هزار سوری بازداشت شدند. از این تعداد، ۵ هزار نفر کودک و ۱۰ هزار نفر زن بودند.

هزاران نفر دیگر نیز در دوران حکومت حافظ اسد، پدر بشار اسد که در سال ۱۹۷۱ به قدرت رسید، به دست نیرو‌های امنیتی مخوف سوریه ربوده شدند و به سرنوشتی نامعلوم دچار گشتند.

پس از مرگ حافظ در سال ۲۰۰۰، کوچکترین پسرش، بشار، زمام امور کشور را به دست گرفت.

آیا هنوز هم سوری‌هایی در زندان هستند؟

الجزیره می‌گوید: به گفته‌ی گروه‌های امدادرسانی، هنوز هم افراد بی‌شماری در سیاه‌چال‌های زیرزمینی اسیرند.

مقامات از سربازان و زندانبانان سابق رژیم خواسته‌اند تا رمز عبور در‌های الکترونیکی زیرزمینی را به نیرو‌های معارض بدهند. آنها با تکیه بر تصاویر دوربین‌های مداربسته مدعی‌اند که هزاران زندانی هنوز در این سیاه‌چال‌ها گرفتارند.

کلاه سفید‌های سوریه نیز برای هرگونه اطلاعاتی که به کشف زندان‌های مخفی کمک کند، پاداش نقدی تعیین کرده‌اند.

هنوز به‌طور دقیق معلوم نیست چه کسانی در بند هستند، اما نیرو‌های مخالف تاکنون هزاران زن، سالمند و مرد میانسال را آزاد کرده‌اند؛ که برخی‌شان بخش عمده‌ای از زندگی خود را در زندان سپری کرده‌اند.

شورشیان حتی کودکان خردسال را نیز در میان بازداشتی‌های رژیم یافته‌اند.

مردم چگونه شکنجه می‌شدند؟

به شیوه‌هایی وحشتناک، فراتر از تصور.

به روایت الجزیره، رژیم سوریه از روش‌های مختلف و بیرحمانه‌ای برای شکنجه‌ی مخالفان واقعی و حتی مشکوک استفاده می‌کرد. شلاق، محرومیت از خواب و شوک الکتریکی تنها شمه‌ای از این شکنجه‌ها بود. روال عادی این بود که زنان و مردان را برهنه می‌کردند، چشم‌هایشان را می‌بستند و آن طور که الجزیره مدعی است حتی به آنها تجاوز می‌شد.

علاوه بر اینها، سه روش شکنجه‌ی خاص در سوریه به این دلیل که واقعا کمر زندانی را می‌شکست شهرت داشت.

یکی از این روش‌ها «صندلی آلمانی» نام داشت. در این روش وحشیانه، زندانبانان فرد زندانی را روی صندلی می‌نشاندند و او را به عقب خم می‌کردند تا ستون فقراتش بشکند.

روش دیگر «فرش پرنده» بود. قربانی را روی یک تخته‌ی چوبی تاشو قرار می‌دادند. زندانبانان دو طرف تخته را بالا می‌آوردند و زانو و سینه‌ی قربانی را به هم فشرده می‌کردند تا جایی که این وضعیت درد شدیدی در کمر او ایجاد می‌کرد.

در آخرین روش، زندانبانان زندانی را به نردبانی می‌بستند و سپس نردبان را به زمین می‌انداختند و قربانی را تماشا می‌کردند که با پشت به زمین می‌خورد، و این کار را بار‌ها و بار‌ها تکرار می‌کردند.

چرا رژیم این همه سوری را دستگیر و شکنجه کرد؟

پاسخ کوتاه: برای تسلیم کردن مردم از طریق ارعاب و وحشت.

پیش از قیام سال ۲۰۱۱ سوریه، مردم این کشور می‌گفتند «دیوار‌ها گوش دارند». منظورشان نظام گسترده‌ی جاسوسی و شبکه‌ی مخبران رژیم یا همان «مخابرات» مخوف بود.

هر کسی که کوچکترین انتقادی از رژیم می‌کرد، در معرض خطر ناپدید شدن در سیاه‌چال‌های آن بود.