مسلمانان روهینگیا کیستند؟

به باور تاریخ دانان و گروه های فعال روهینگیا، آنان از قرن ۱۲ میلادی در مناطق فعلیشان در میانمار ساکن شده اند.

اغلب مسلمانان روهینگیا اما حدود یکصد سال پیش بین سالهای ۱۸۲۴ تا ۱۹۴۸ در زمان حاکمیت بریتانیا بر منطقه از هند و بنگلادش به کشوری که اکنون میانمار شناخته می شود برای کار مهاجرت کردند.

در آن زمان میانمار استانی از هندوستانی محسوب می شد که تحت سیطرۀ بریتانیا بود و مهاجرت روهینگیا هم مهاجرتی داخی محسوب می شد.

نگاه دولت و اکثریت بوداییان میانمار به مسلمانان روهینگیا

بوداییان میانمار از همان ابتداء مهاجرت کارگران مسلمان به کشورشان با دیده ای منفی نگریستند، رویکردی که دولت میانمار پس از کسب استقلال از بریتانیا در سال ۱۹۴۸ میلادی آن را حفظ کرد.

مسلمانان روهینگیا جزو ۱۳۵ اقلیت میانمار محسوب نمی شوند. پس از استقلال نیز اکثریت آنان از کسب شهروندی میانمار باز ماندند و دولت مهاجرت آنان از هند و بنگلادش را در زمان سلطه بریتانیا عملی «غیرقانونی» می شناسد. اغلب بوداییان نیز واژه روهینگیا را واژه‌ای ساختگی می خوانند که بدلایل سیاسی ابداع شده است.

هرچند به مسلمانان روهینگیا در ابتدا کارت شناسایی و حتی شهروندی داده شد و برخی نیز به پارلمان راه یافتند اما کودتای ارتش در سال ۱۹۶۲ همه چیز را تغییر داد. در آن زمان همه شهروندان ملزم بودند تا کارت شناسایی ملی داشته باشند. در میان به مردم روهینگیا فقط کارت‌هایی داده شد که آنها را خارجی معرفی می کرد.

در سال ۱۹۸۲ قانون جدید شهروندی در میانمار به تصویب رسید و با این قانون شرایط بر مردم روهینگیا بدتر از پیش شد و آنان عملا مردمانی بی‌کشور و بدون خاک شدند و بعنوان یکی از ۱۳۵ اقلیت این کشور شناخته نشدند.

براساس قانون جدید از جمله شروط برای کسب شهروندی، تسلط به یکی از زبان‌های ملی و ساکن بودن خانواده فرد در میانمار پیش از سال ۱۹۴۸ میلادی بود. بسیاری از مردم روهینگیا یا این شروط را نداشتند یا اگر هم داشتند به رسمیت شناخته نشد.

با تصویب قانون جدید مسلمانان روهینگیا بیش‌تر از پیش از حق تحصیل، کار، سفر، ازدواج، به جای آوردن فرایض دینی، دسترسی به خدمات بهداشتی و نیز وارد شدن به حرفه هایی مثل پزشکی یا وکالت و یا ریاست ادارات محروم یا با محدودیت مواجه شدند.